۳ نظر
۰۶ مهر ۹۲ ، ۱۰:۳۰
دریافت
امام زین العابدین
علیه السلام می‌فرماید: حق مادرت آن است که بدانی، او به گونه‌ای تو را حمل
کرد که هیچ کس کسی را چنین حمل نکرده است و چنان ثمره‌ای از قلبش را به تو
داده است که هیچ کس به کسی نمی‌دهد. او با جوارحش تو را حفظ کرده و هراسی
از آن نداشته است که با وجود گرسنگی، تو را سیر و با وجود تشنگی، تو را
سیراب کند و تو را بپوشاند، در حالی که خود برهنه است، خویشتن را در آفتاب،
سایه بان تو سازد و از برای تو از خواب دست کشد و تو را از گرما و سرما
حفظ کند تا برای او باقی بمانی و تو نمی‌توانی سپاسش را به جای آری، مگر به
یاری و توفیق الهی.
اگر شخصی کوچک‌ترین نیکی و احسانی در حق انسان به
جای آورد، عقل تشکر و قدردانی از او را لازم می‌داند، حال با توجه به اینکه
پدر و مادر سمبل نیکی و احسان به فرزند هستند و از جان خود برای پرورش او
مایه می‌گذارند، سزاوارترین انسان‌ها برای احترام و قدردانی‌اند.
خوش زبانی و خوش رفتاری با والدین
بهترین
راه برای ابراز محبت به پدر و مادر، نرم گویی و خوش زبانی با آن‌هاست.
پیشوایان معصوم علیهم السلام که بزرگترین مربیان بشری هستند، تندی به پدر و
مادر را نهی کرده‌اند و حتی صدای ما نباید از صدای آنان بلندتر باشد چه
رسد به این که خدای ناکرده با آنان به زشتی سخن بگوییم که سخن زشت و ناسزا
گفتن به والدین، از گناهان کبیره است.
