معذرت خواهی و ابراز ناراحتی از اینکه شاید دیگران را ناراحت کرده باشیم؛ هنر و در واقع مهارتی است که کسب کردنی می باشد و با تمرین می توان آنرا تقویت کرد.

موقعیتی را در نظر بگیرید که به دلیل یک اشتباه که از جانب مربی سر زده است، یکی از اعضای حلقه  ناراحت شده است. در این حالت چند انتخاب وجود دارد :

۱ – ابتدا اینکه با خود بگویید “چرا غرورم را بشکنم و عذرخواهی کنم؟ انسان جایزالخطاست…، شده که شده…” و  امثال این نوع جملات که در سر می پرورانیم که کاملا غلط و مردود است و کاری دور از انسانیت است.

۲ – انتخاب دوم این است که در همان لحظه عذرخواهی نمی کنید این کار را به بعد و موقعیتی دیگر واگذار می کنید. مثلا با خود می گویید “تا شب از او عذرخواهی می کنم” و یا اینکه “در میهمانی بعدی از دلش در خواهم آورد…” که راه درستی نیست.

بزرگترها  معمولا تمایلی به عذر خواهی از کوچکترها ندارند؛ زیرا فکر می کنند که عذر خواهی نشانه ضعف است.

عذرخواهی، خیلی بزرگ‌تر از آن چیزی است که اغلب مان فکر می‌کنیم. حفظ حرمت اشخاص و حفظ حرمت خودمان به جای خود ؛ اما باید قبول کرد که عذرخواهی می‌تواند از ارزش‌های انسانی هم پاسداری کند. چه بین دو نفر، چه بین چندین نفر، چه بین اعضای خانواده و چه بین مربی و شاگرد.

هر کسی ممکن است اشتباه کند و مربیان و سرگروه ها نیز از این امر مستثنی نیستند. اما رفتار مربی بعد از اشتباه بسیار مهم است.عذر خواهی کردن بسیار راحت تر از این است که اشتباه خود را قبول نکنیم و موضع دفاعی به خود بگیریم و مشکل را پیچیده تر کنیم.

عذر خواهی کردن باعث می شود که طرف مقابل (متربی) احساس کند مورد احترام است و لازم است پس از عذر خواهی، رفتار نادرست  را اصلاح کنیم.

باید بدانیم وقتی از بزرگسالان عذر خواهی شود، آنها معمولا به سرعت خشم خود را فرو می خورند. اما نوجوانان(وحتی جوانان) به زمان بیشتری نیاز دارند تا آتش خشم خود را فرو نشانند. وقتی از متربی عذر خواهی کردید، به او فرصت بدهید کمی بیندیشد، بعد به سراغ او بروید. اگر شما را نپذیرفت، باز هم صبر کنید، به زودی پوزش شما را می پذیرد.
این برخورد، بهترین هدیه به متربی است و مجبور نیستید، هزینه ای برای آنان بپردازید.