آیا باید پوشش و شوخی‌ها و رفتارهای خاص نوجوان ها و جوان ها را در گروه کنترل کرد؟

کدام هایش را آری و کدام هایش را نه؟ چرا ؟

امضای یک رفتار توسط تشکل به چه معناست؟

تفاوت اثر رفتار مربی با سایر مسوولین گروه در قبال این رفتارها چیست؟ اگر مربی سکوت و بی توجهی کند، تایید کند یا برخورد کند در هر حالتی چه می شود؟ آیا تایید یک تیپ پوشش، به معنی تایید رفتارهای تبعی منطبق با آن تیپ هم هست؟
اساسا علت این رفتارها در نوجوان چیست؟ آیا اینها طبیعی‌اند یا غیرطبیعی ؟ این نشانه ها پایدارند یا موقتی؟ آیا هویت یابی نوجوان به معنای تمایزیابی از همین طریق صورت می گیرد؟ واکنش ما برای نوجوان چقدر اهمیت دارد؟
اگر این نشانه ها در سایر محیط های اجتماعی، باعث هویت یابی و کسب رضایت و مقبولیت نوجوان بوده و در محیط تشکل اینگونه نباشند چه می‌شود؟ این تاثیری در انتخاب گروه مرجع نوجوان دارد؟ ممکن است تضادی ایجاد کند؟

مطلب فوق از این جهت اهمیت دارد که نوجوانی ( مقطع راهنمایی و دبیرستان) سن هویت یابی در گروه همسالان و دوستان است. یعنی پیوندهای عاطفی فرد در گروه همسالان بسیار قوی است و همین منبع الهام‌گیری هویتی و الگویی وی قرار می‌گیرد.
پیش از این، برای نحوه برخورد و حوزه های برخورد؛ شاخص های مختلفی را (ایجابی و سلبی) مبنا قرار داده ایم. مثل:
-    حفظ کرامت انسانی (نفی شوخی های توهین آمیز با افراد، رعایت حریم خصوصی افراد)
-    توجه به تنوع سلیقه ها (پذیرش مدگرایی در حد معقول و طبیعی اش)
-    حفظ حیا (منع استفاده از کلمات جنسی، منع انجام شوخی های نامناسب بدنی و منع پوشش های بی حیا)
-    توجه به معنویت ............

حال می خواهیم دقت کنیم ببینیم که اثر رعایت این اصول در گروه چیست؟
رعایت یک سری اصول در تشکل یعنی منع انجام برخی کنش های مطلوب نوجوان (که بواسطه آنها در سایر محیط ها پذیرش یافته است) در محیط تشکل (دقت کنید این منافی علاقه فطری نوجوان به فضاهای سالم و پاک نیست. او الزاما این علایقش را مصداق کار منکر و بد نمی داند و دارد با تمایز، تشخص می گیرد). این امر می تواند دو اثر بر نوجوان های تشکل داشته باشد:

1.نفاق اعضا : این اثر غالبا در جایی است که نحوه تاکید و برخورد تشکل با کنش های فرد، غلیظ و تند باشد. و فرد مجبور باشد بیشتر ابعاد شخصیت خود را پنهان کند و کاملا حس شخصیت دوگانه را داشته باشد. طبیعتا فرد خودش را در محیط چنین تشکلی سانسور می کند و فقط رفتارهایی را انجام می دهد که می داند مطلوب تشکل است. که این می تواند تبعات بسیار بدی داشته باشد؛ هم اولیای تشکل دیگر از مسائل واقعی اعضا مطلع نخواهند شد و هم افرادی ریاکار و متزلزل تربیت می شوند که یاد نگرفته اند خودشان باشند. پس با این حساب، انگیزه حضور فرد در تشکل چیست که علیرغم این فضای تحمیلی، دوست دارد با تشکل، مرتبط باقی بماند؟

2.فهم حریم ها : این اثر غالبا به شرط محدود نکردن همه ابعاد فرد و صرفا محدود کردن برخی جنبه های هویت فرد در محدوده تشکل اتفاق می افتد. یعنی این کنترل به نحوی است که فرد احساس نمی‌کند یک شخصیت کاملا متفاوتی در حریم تشکل دارد؛ به خصوص مساله ظاهر، پوشش و تیپ در سن نوجوان اهمیت دارد. وقتی فرد بتواند با همان ظاهر همه جایی خود در تشکل هم حاضر شود، این حس دوگانگی کمتر در وی  ایجاد می‌شود و فرد می داند که محدودیت ها بیشتر به نحوه حرف زدن و رفتارهای او بر می گردد نه ظاهر او. پذیرش ظاهر نوجوان یعنی پذیرش اصل "خود" او.

همچنین باید ببینیم گروه ها چگونه این حریم ها را به اعضای خود یاد می دهند؟

سه روش اصلی موجود در تشکل ها عبارتند از :

1. روش قانون گذاری، 2. روش الگویی و 3. روش برخوردی.

1. روش قانون گذاری : جعل قوانینی چون منع استفاده از موبایل در جلسات تشکل، منع پوشیدن شلوارک در اردوها، منع گوش کردن جمعی به موسیقی های غیرمجاز در اردوها و سفرها، منع تمسخر و دست انداختن یک نفر خاص در جمع ها و جلسات، منع لم دادن در جلسات با حضور اساتید و بزرگترها، اخراج موقت در صورت مشاهده دعوا و فحاشی، منع تایید کامنت های بی ادبانه در وبلاگ تشکل، منع حضور در تشکل با مدل موهای تابلو و خیلی خاص و ... همه جزو قوانینی است که برای کنترل رفتارها در برخی تشکل ها مورد استفاده قرار می گیرند. البته قوانین بسیار سخت گیرانه تری هم در برخی تشکل ها مشاهده می شود. ضمن اینکه برخی تشکل ها اساسا در ورودی خود اجازه عضویت نوجوانان تیپ امروزی را نمی دهند که تبعا کمتر با چنین مسائلی درگیر خواهند بود.
روش تقنین این حسن را دارد که برای همه افراد یکسان است؛ میزان مجازات فرد، در صورت تخلف روشن است و اعضا خودشان به عنوان قاضی عمل می کنند. و این عیب را دارد که فرد را وادار به مخفی کاری می‌نماید. کثرت قوانین می تواند در اعضا احساس ناامنی و ناآرامی ایجاد کند لذا حتما باید معدود باشند.

2.روش الگویی : یک نفر نمی تواند همزمان هم الگو باشد هم الگو نباشد مگر در جنبه های متفاوت. نوجوانی که یک مدل خاص پوشش و رفتار را مطلوب می داند تنها در صورتی یک فرد با مشخصات ظاهری و رفتاری متفاوت را به عنوان الگو می پذیرد که او را در جنبه های دیگری موافق علاقه ها و خواسته های خودش بداند. لذا مربیان و مسوولانی در تشکل می توانند نوجوانان امروزی را جذب نمایند که حتما از برخی جهات مورد قبول نوجوان باشند مثلا ابعاد علمی، مرام ها و خلقیات خاص دوستانه مثل محبت و تواضع و...، توان ورزشی و جسمی، تسلط به مهارتهای مختلف زبان و کامپیوتر و هنری و ... و گستره حوزه اطلاعات و هر آن چیزی که برای نوجوان جامعه امروز یک ارزش به حساب بیاید.
روش الگویی چون اثرگذاری غیرمستقیم دارد بهترین روش برای کنترل رفتارهای اعضا به حساب می آید. لیکن این نقص را دارد که در صورت مشاهده یا حس هرگونه تناقض در رفتارهای فرد الگو توسط اعضا، اثرات منفی ماندگاری برجای می گذارد.

3.روش برخوردی : این غالبا در حوزه رفتارهایی است که امکان تعریف روشن وجود نداشته است لذا عضو خودش را با واکنش های مربیان و مسوولان تنظیم می کند. مثلا پریدن وسط حرف استاد یا شوخی کردن با استاد ممکن است قانون نداشته ولی مربی باید ادب این حریم را به نحوی به اعضا نشان بدهد و این راهی ندارد جز با برخوردهای دقیق و حساب شده. دشواری این روش در این است که کاملا موقعیتی است و برای افراد مختلف ممکن است فرق نماید لذا این نیازمند پختگی و تعادل خود مربی است. اعضا باید بتوانند علیرغم تفاوت برخوردها، منطق یکسان برخوردی مربی را بفهمند. اهمیت این روش بدین جهت است که ضامن اجرای حوزه های تقنین شده به حساب می آید یعنی در صورت حفظ این حریم هاست که افراد حریم های تقنین شده را هم جدی می گیرند.
ضلع برنده این روش این است که مربی بین حریم هایی که خودش باید رعایت کند با حریم های متربیان و اعضا خلط کند و همان سخت گیری هایی که برای خودش دارد را برای اعضا هم اعمال نماید یا بالعکس، در فهم حریم ها و نحوه مواجهه با برخوردهای جزئی، مبنای غلطی انتخاب کند که این می تواند شیرازه مناسبات و حریم ها را از هم بپاشد. مثلا اگر برخی شوخی های مباح بخاطر جذابیت، توسط خود مربی صورت بگیرد می تواند توسط اعضا به عنوان مجوز شوخی های بدتری قلمداد شود. این حوزه سیال، نیازمند دقت بیشتری است.