بسیار دیده شده که تشکل ها و مجموعه های تربیتی که با گروه سنی خاصی ارتباط دارند، پس از عبور افراد از آن گروه سنی، آنها را به حال خود رها کرده و یا حتی اخراج می کنند. این مساله، یا بدلیل برنامه ریزی غلط و قوانین اشتباه جموعه است یا به خاطر این که مربی، اطلاعات و توانایی های خود را افزایش نداده و اکنون قادر به پاسخگویی نیازهای افراد نیست. این در حالی است که پس از تمام شدن هر دوره و ورود افراد به گروه سنی بالاتر ،برای عادت کردن به آن فضا و بیرون آمدن از سرگردانی سنی و پیدا کردن مسیر درست، حتما نیاز به یک مربی، راهنما یا مشاور خوب دارند.

امیر المومنین(س) می فرمایند: «کسی که مشاوری حکیم برای راهنمایی و هدایت نداشته باشد، هلاک می شود.» اخلاق در قرآن: ۱۴۶/۲

اگر یک مربی توانسته در دوره نوجوانی برای فرد مفید واقع شود و با خلق و خوی و عادات و شخصیت و موقعیت او آشناست، می تواند در جوانی و حتی میانسالی نیز برای او بهترین یار و مشاور باشد و در مراحلی همچون انتخاب رشته تحصیلی، برنامه ریزی برای کنکور، انتخاب شغل، ازدواج، حل مشکلات زناشویی، تربیت فرزند و… نیز به او کمک کند.

امام علی(ع) می فرمایند: «هیچ پشتیبانی، چون مشاوره نیست» غررالحکم:۱۶۰/۵٫

مربی خوب، حتما در کناز تربیت دیگران به خودسازی علمی، معنوی و حتی مادی مشغول شود و با دوری از افراط در روابط، با بالا رفتن سطح سنی و فکری نوجوانان از خود نیز غافل نشود و برای آینده آماده باشد تا بهانه محدودیت علمی و نداشتن قدرت تربیتی، زحمات خود را بی نتیجه رها نکند.

امام علی(ع) می فرمایند: «هر کسی نفسش را به حال خود گذارد و آن را تربیت نکند، خود را هلاک کرده است.» غررالحکم: ۱۶۰/۵٫

بنابر این، روابط مربیان و نوجوانان در طراحی مجموعه فرهنگی می تواند به دو صورت برنامه ریزی شود:

الف) کوتاه مدت:

رابطه ای برقرار می کنی، هدف و راه را هم نشان می دهی و دیگر تمام؛ سپس بر میگردی و بدون آن که از سرنوشت گروه قبلی با خبر باشی یا دخالتی در آن داشته باشی، همان کار را برای گروه جدید انجام می دهی.

ب) بلند مدت:

رابطه ای برقرار می کنی، راه و هدف را هم نشان می دهید، دستش را می گیری و قدم به قدم با او می روی تا به مقصد برسانی و بعد برای گروه های بعدی، همین فرد تربیت شده توسط خودت را که با افکار و سلایق تو آشناست و راه و رسم تربیت را آموخته، جایگزین خود می کنی و فقط از دور به عنوان مشاور نگاهش می کنی.