از آنجا که رفتار مربی نشانگر شخصیت اوست و کودکان و نوجوانان دائما تحت تاثیر رفتارهای باطنی و ظاهری مربیان می باشند، شایسته است:
 
1- طوری رفتار کنید که شاگردان احساس مسئولیت کنند .
 
2- چیزی را به طرف شاگردان پرتاب نکنید .

3-ابزار، وسایل و چیزهای دیگر را با خشونت از شاگردان نگیرید .

 
4- داشتن «تیک » و عادات نامطلوب مانند بازی کردن با دکمه لباس یا موی سر و صورت زیبنده یک مربی نیست، سعی کنید آنها را از خود دور کنید .
 
5- آراستگی ظاهر را رعایت کنید و اموری از قبیل شانه کردن موها، تمیز بودن لباسها، پاره نبودن لباسها و جورابها، واکس زدن کفشها و نظیف بودن بدن را فراموش نکنید .
 
6- از بوی خوش - در صورتی که مفسده ای ایجاد نکند - استفاده کنید .
 
7- یقه و دکمه های خود را پیش از تدریس در آینه ببینید .
 
8- با چیزهایی که ممکن است تمرکز حواس دانش آموزان را از بین ببرد بازی نکنید; مانند بازی با گچ، تخته، خودکار، تسبیح، عمامه، عینک، بینی، گوش و . . .
 
9- اگر گچ یا ماژیک از دست شما روی زمین افتاد، آن را بردارید .
 
10- در صورت امکان، گاهی برای اشراف بیشتر بر کلاس و تنوع در حرکات، چند قدمی در بین شاگردان راه بروید .
 
11- شاگردان را زیاد به خاطر تنبیه پای تخته سیاه نگه ندارید .
 
12- اگر جراحت یا بیماری ظاهری دارید، در ابتدای درس درباره آن توضیح دهید تا ذهن شاگردان را در طول تدریس به خود مشغول نکند .
 
13- برخی از شاگردان دارای نقص بدنی یا روانی هستند، از این رو حال آنان را رعایت کنید .
 
14- ضمن جلوگیری از سوء استفاده شاگردان برای بیرون رفتن از کلاس اجازه دهید .