عرصه فرهنگ رنگ و بوی دنیایی ندارد. پس بر اساس هوا و هوس و اهداف مدیریتی خود، قرارگرفتن در مقام و جایگاه های اجتماعی وارد تشکل نشوید.
 موضوع فعالیت‌‌های تشکل خود را بر مبنای احساسات و جوّ موجود در جامعه انتخاب نکنید.
 گاهی برخی به دلیل توانمندی‌‌های زیاد و انرژی فراوان دوست دارند کاری کنند، اما این دوست داشتن با کار موثر انجام دادن و دل امام زمان (عج) را شاد کردن، تفاوت دارد.
 برخی تشکل‌ها انسان اتوکشیده تربیت می‌کنند.

شما به عنوان فعال فرهنگی تکلیف‌گرا باشید و به تکلیف خود عمل کنید. 

 برخی به بهانه جذب در ساختارها و سازمان‌های مدیریتی- دولتی وارد دوره‌های آموزشی و فرهنگی می‌شوند. اگر زودتر از موعد مقرر شما را فعال و یا کارشناس فرهنگی بدانند به شما ظلم کرد‌ه‌اند. زیرا جلوی احساس نیاز و تشنگی شما را می‌گیرند. فعال فرهنگیِ حقیقی آن‌قدر نقش پررنگی دارد که اگر از تشکل خود بیرون بیاید خسارت فراوان به تشکل وارد خواهد شد. زیرا در حقیقت :

فعال فرهنگی کسی است که در جامعه یا اثر دارد یا حرفی برای گفتن دارد.

 برخی دلال فرهنگی هستند، نه فعال فرهنگی؛ نمی‌شود از فرهنگ پول در آورد. در سیره‌ی علوی در سیاست و اقتصاد و فرهنگ، اثری از تمایلات دنیوی دیده نمی‌شد.
 گاهی نیرو‌های تشکلی شبکه نمی‌شوند و همدیگر را قبول ندارند. معمولاً حضور در کلاس و دوره‌ای را مفید نمی‌دانند. نقد هم نمی‌کنند. گاهی خود را نیز قبول ندارند. گاهی اگر کسی خودجوش اظهارنظر می‌کند، ممکن است بقیه به او برچسب بچسبانند و او را زیر سوال می‎برند. پس هوای نفس خود را کنترل کنید و دید خود را توسعه دهید.
 در کار فرهنگی احساسات فرد را به کار یا چیزی تحریک و تربیت نکنید. بدون آموزش، مهارت و حضور فرمانده، سرباز را وارد میدان جنگ نکنید. برای مثال مقام معظم رهبری بیشتر به افسران جنگ نرم احتیاج دارد. اگر کسی را تحریک کنید که بدون تخصص و مهارت بجنگد، بعد از مدتی نه مسئول گروه و نه افراد تشکل، هیچ‌کدام رشد نمی‌کنند.
 بسیاری از تشکیلات «فردمحور» هستند. در تشکیلات خود از افراد بت نسازید. این عمل مغایر با شایسته‌سازی و زمینه‌سازی کادر زبده‌ی ایمانی است. آدم تربیت کنید. کاری کنید بقیه‌ی افراد هم محور اساسی تشکیلات شما شوند.
چند نکته کلیدی برای فعالان فرهنگی
برای رهبری کار کنیم نه به جای رهبری.
 در جریان کار فرهنگی قطب‌نما، جهت‌نما و دیده‌بان نداریم. وضعیت فرهنگی شهر مشهد را به درستی رصد کنیم.
 شهید مهدوی همرزم شهید حکمت می‌گفت: «چه‌قدر سنگین است ماندن نه واماندن.»
 به رشد نیرو‌ها کمک کنیم و به ‌تنهایی کار نکنیم.
 هویزه نمونه جنگیدن در راه خدا با دست‌های خالی است.
 ابراهیم مرتضی و همسر ایشان در لبنان 15 هزار حزبالله لبنان تربیت کردند. به این فکر کنیم تا به حال چند انسان را تربیت کردیم؟