عبادت پرورش دهنده روح انسان و پاسخگوی یک نیاز طبیعی و مهم اوست. کسی که نیازهای جسمی و روانی خود را به شکل منطقی پاسخ دهد، شخصیتی متعادل خواهد داشت و بالعکس، عدم پاسخ منطقی به نیازهای واقعی و فطری، شخصیت انسان را دچار کمبود و یا تباهی می کند.

ائمه معصومین (علیهم السلام) در سخنان خویش مسجد را آشیانه و پناهگاه مؤمن بر شمرده اند که انسان در آن جا از اضطراب فاصله گرفته و به آرامش دست می یابد. امام صادق (ع) به مسلمانان سفارش می کردند که به هنگام مواجهه با مشکلات دنیوی، به نماز و مسجد پناه ببرند.

مؤمن باید تلاش کند تا در مسجد مرتکب گناه نشود ، سخنان ظالمانه بر زبان نیاورد، مراقب حفظ آبروی دیگران باشد، غیبت و سخنان لغو و بی فایده را کنار بگذارد و از سخنانی که بوی دنیا پرستی و دنیا خواهی می دهد، اجتناب کند.

مراقبت در به کار بستن این امور، نوعی تمرین بر کارهای خیر و دوری از منکرات است و بدین گونه آثار سازنده و تربیتی حضور در مسجد، رفته رفته به دیگر اعمال مؤمن نیز سرایت خواهد کرد، زیرا حضور در مسجد، حضور در خانه خداست و طبیعی است کسیکه با خانه خدا اُنس دارد، در خارج از مسجد نیز سعی در مراقبت رفتار و گفتار خود خواهد داشت.

این نقش تربیتی، هنگامی مؤثرتر است که مؤمن به یاد داشته باشد ،هنگام حضور در مسجد باید علاوه بر زینت های مادی، زینت های معنوی خویش همچون راستگویی و صداقت ، اخلاص و ... را همراه خودداشته باشد . «خُذُوا زِینَتَکُمْ عِندَ کُل مَسجِد»  را درعمل ثابت کند.

مسجد با ایجاد آشنایی و پیوند میان مؤمن با نخبگان و صالحان جامعه، بستری مناسب برای پرورش و تربیت روحی انسان فراهم می کند. کسی که با خوبان پیوند خورد، حتّی اگر به آنان درجه از تکامل نرسد که به سبب ترس از خداوند به گناه دست نیازد، دست کم از سر حیا و شرم از برادران دینی خود، راه انحراف را در پیش نمی گیرد. در مکتب تربیتی اسلام اجتماعی بودن ( در حد معقول ) نشان دهنده سلامت روان و تعادل فکری انسان به شمار می آید.

مسجد با فراخوانی پیوسته مسلمانان به وحدت روح جمع گرایی و نظم پذیری را در آنان تقویت می کند. علاوه بر این، مسجد معمولاً جایگاه طرح مشکلات اجتماعی است. حضور در چنین مکانی روح تعهد و مسئولیت را در فرد می دمد. پرورش این خصلت پسندیده در افراد، خود نوعی مبارزه با بی تفاوتی است؛ روحیه ای که هر گاه در افراد جامعه ای به ویژه نسل جوان آن بروز کند، آسیب های جدی بر آن اجتماع وارد خواهد شد.

در اینجا لازم است نکاتی را پیرامون ابعاد فرهنگی ، آموزشی مسجد مورد تأکید قرار گیرد:

- مسجد با ویژگی های خاص خود به عنوان آموزشگاه مبانی دینی و معارف اسلامی است. به همین دلیل، مسجدی که نقش مؤثر خود را در زمینه های فرهنگی، آموزشی به درستی ایفا نکند، از ادای بخش مهمی از رسالت خویش باز مانده و از«مسجد نمونه» فاصله گرفته است.

ـ طرح علوم و دانش های گوناگون در مسجد، کمال محسوب می شود، هر چند پرداختن به این امور، نباید موجب فراموش شدن وظیفه اصلی مسجد که پرداختن به دانش های دینی است، بشود. امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: از رسالت های مهم و اساسی مسجد آن است که به معنای حقیقی کلمه، «کانون هدایت» مسلمانان باشد.

- پرداختن به علوم قرآنی در مسجد در مقایسه با سایر علوم ، اهمیتی ویژه دارد ، زیرا قرآن و مسجد پیوندی ناگسستنی با هم دارند. پیامبر اسلام (ص) فرموده است:«اِنّما نُصِبَتِ المَساجِدُ لِلقُرآن؛ مساجد را برای(خواندن و فهمیدن) قرآن بنا کرده اند.»

- مسجد و کتابخانه همواره در کنار هم بوده اند. از همان زمان که قرآن به صورت مکتوب درآمد، مسلمانان قرآن های نوشته را به مسجد اهدا و یا وقف می کردند. با افزایش تعدادکتابها، کتابخانه های مساجد شکل گرفت و به مرور زمان رشد یافت. این نوشتار را با فرمایشی ازحضرت امام خمینی (ره) به پایان می بریم ، او که در قیام و نهضت اسلامی خود بر ضد باطل ، با اهمیت دادن به نقش محوری مسجد، آن جا را تبدیل به پایگاه ارتباط و انسجام نیروهای مردمی کرد و مساجد را سنگر نامید. ایشان فرمود: « اگر حرم و کعبه و مسجد و محراب، سنگر و پشتیبان سربازان خدا و مدافعان حرم و حرمت انبیاء نیست، پس مأمن و پناهگاه آنان در کجاست؟»