مربیان کودک در خانه ، پدر، مادر، خواهر و برادر نام دارند، در مدرسه به آنها معلم، مدیر ،ناظم، عوامل اجرایی آموزشی و بابای مدرسه گفته می شود و در جامعه، گروه های همسالان، شخصیت های مطرح و برجسته و دوستان و همسایگان و هم محله ای ها هستند. رسانه هم که تا دلتان بخواهد مربی دارد از "عمو قناد" گرفته تا"عادل فردوسی پور" و "حاجی گیرینوف".

تربیت ، رایج ترین واژه متداول در زندگی انسانی ما آدم هاست که زوایای پنهان و پیچیده ای دارد و به تعبیر افلاطون مفهومی است "راز آلود".

خانواده، خانه اول تربیت است. مدرسه، ایستگاه دوم و جامعه، بستر سیال، پویا و جاری سوم تربیت آدم هاست.
در کنار این سه کانون اثرگذار در تربیت و شکل گیری شخصیت کودک و نوجوان ، امروزه، رسانه نیز از سنین کمتر از یک سال درست روبروی گهواره کودک مثل قارچ از زمین سر در می آورد و تا واپسین لحظات عمر، سایه به سایه او را تعقیب می کند.
حال با این همه مربی شما چه می توانید بکنید؟!

وظیفه ما در برابر این شهر فرنگ تربیتی هزار تو، اتخاذ دونگاه استراتژیک متفاوت است. اولی" دیده انگاشتن" و دیگری" نادیده انگاشتن".

اول باید نقش و میزان اثرگذاری هر یک از این گروه های متفاوت تربیتی مشخص شود و اثرات مخرب و سازنده آنها در جریان اصلاح و تربیت دینی افراد به دقت بررسی گردد تا هیچکدام از این اجزاء ناخواسته تأثیر یکدیگر را خنثی نکنند. این مرحله، همانطور که گفتیم مرحله" دیده انگاشتن"بود.

اما بشنوید از مرحله "نادیده انگاشتن"
در این مرحله مربی گروههای دوستی، خود را در مقابل این همه مربی ، خلع سلاح و ناتوان نمی بیند و یقین دارد که اگر درست عمل کند می تواند یک تنه در روح و روان متربیانش، تحول ایجاد کند و مثل دوران دفاع مقدس، جوانان را از کنار کیوسک های تلفن سر چهارراه ها آن قدر بالا ببرد تا شایسته، عروج بر بال ملائک تا اوج آسمان ها شوند. به قول نیچه: « خانه های خود را کنار دهانه آتشفشان بنا کنید»