در ارتباطات اجتماعی، افکار، اخلاق، استعدادهاو رفتار انسانها تغییر وتحول می یابد.در روایات مابسیار بر اهمیّت دوست و انتخاب درست آن تأکید شده است.
پیامبر اسلام (ص) میفرماید: «انسان بر دین دوست خود است».
امیرالمؤمنین (ع) میفرماید: «کسی که دوست نداشته باشد، سرمایه ای ندارد.»
اهمیّت دوست خوب و تأثیر آن بر اخلاق و میزان دین داری، همین بس که امام علی (ع) میفرماید: «هرگاه وضعیت شخصی بر شما نامعلوم شد و دین و آیین او را نشناختید، به دوستانش بنگرید، اگر اهل دین و آیین الهی اند، بدانید که او نیز پیرو آیین خداست.»
امام صادق (ع) فرمود: «صداقت و دوستی دارای
حدود است، هر کس همه یا بعضی از آنها را دارا بود، او را دوست بدان و اگر
کسی هیچ یک از شرایط دوستی را نداشت، اورا دوست ندان و حدود رفاقت و دوستی
پنج چیز است:
1- ظاهر و باطنش یکی باشد (یعنی یک دل و یک زبان باشد).
2-
زینت تو را زینت خود و خفت تورا خفت و خواری خود ببیند.
3- حکومت و مال، نظر
اورا دربارة تو برنگرداند.
4- آن چه را میتواند به تو بدهد، از تو دریغ
نکند.
5- بهتر از همة این خصلتها این که تو را در تنگ دستی و مصیبت ترک
نکند.»
امام علی (ع) نیز در نهج البلاغه میفرماید: «دوست، دوست نیست
مگر آن که حقوق برادرش را در سه جای گاه نگهبان باشد: در روزگار گرفتاری،
آن هنگام که حضور ندارد، و پس از مرگ».