امام صادق علیه‌الصلوه و السلام می‌فرمایند:

«اِذا لَم تَجتَمِعِ القَرابَةُ علی ثلاثةِ اشیاءٍ تَعرَّضوا لِدُخولِ الوَهمِ علیهم و شماتةِ الاعداءِ بهم؛و هیَ ترکُ الحَسَدِ فیما بینهَم لئلّا یَتَحَزَّبوا فَیَتَشَتّتَ أمرُهُم؛وَ التَّواصُلُ لِیَکونَ ذلک حادیاً لَهم علی الأُلفة؛و التَّعاوُنُ لِتَشمِلَهُمُ العزّة  -
تحف العقول/ صفحه322

یعنی در میان یک جمع، اگر سه خصوصیت نباشد، دچار وهم و سستی و شماتت و ملامت دشمنان خواهند شد. آن سه خصوصیت که در هر جمعی باید باشد این‌ها است :

اول اینکه به یکدیگر حسد نورزند زیرا حسد آنها را دسته دسته می‌کند و کار آنها پراکنده می‌شود.

دوم اینکه با یکدیگر ارتباط و رفت و آمد داشته باشند زیرا این کار آنها را به هم نزدیک‌تر می‌کند و میان آنان الفت برقرار می‌کند.

سوم اینکه با یکدیگر همکاری داشته باشند زیرا این موجب می‌شود که عزت همه آنها را در بر بگیرد.

اگر به حافظه تاریخی خودمان رجوع کنیم می‌بینیم که منشأ بسیاری از کدورت‌ها و تلخ کامی‌ها و احیانا اختلاف‌ها و افتراق‌ها در جمع‌های مختلف، فقدان یکی از همین موارد ذکر شده در حدیث فوق است. البته بنده در این نوشتار به هر جمعی کار ندارم و بیشتر می‌خواهم درباره جمع‌های ایمانی و الهی و یا به عبارتی جمع بچه حزب اللهی‌ها صحبت کنم از حلقه های صالحین گرفته تا کانون و مجمع و هیئت و ... و با الهام از این حدیث شریف دغدغه‌ای را مطرح نمایم.

حسادت اگرچه عامل مهم پراکندگی و تکه تکه شدن بسیاری از اجتماعات است ولی بیایید خوش‌بینانه آرزو کنیم که انشاالله در میان اهل ایمان و اجتماع بچه حزب اللهی‌ها خبری از این سمّ مهلک و زهر قاتل نیست! و اما ادامه ماجرا...

به نظر می‌رسد که یکی از ضعف‌های عمده در جمع‌های ما، ضعف در ارتباط و همکاری است.

ارتباط و همکاری را دو جور می‌شود فهمید. یکی ارتباط و همکاری میان اعضای داخلی یک مجموعه که فعلا موضوع بحث نیست و دیگری ارتباط و همکاری میان چند مجموعه مختلف که به اصول مشترکی معتقد و پایبندند؛ و سخن در باب همین ارتباط و همکاری نوع دوم است. اما اجازه دهید باز هم کوتاه بیاییم و فعلا راجع به همکاری حرفی نزنیم و انتظار و توقعی را مطرح نکنیم. بنابراین ما می‌مانیم و یک توصیه راهبردی از امام صادق علیه السلام به نام ارتباط، رفت و آمد و یا همان تواصل!

دردمندانه باید بگویم که ما به عنوان مجموعه‌هایی با اصول مشترک، رفت و آمد و ارتباط‌مان با هم خیلی کم و حتی نزدیک به صفر است. شاید به همین دلیل است که از الفت و محبتی که باید مثل هوا در میان‌مان جریان داشته باشد خبری نیست. هر کسی در لاک خودش فرو رفته و صرفا جلسه خودش را چسبیده است. نمی‌دانم چه اشکالی دارد اگر بر و بچه‌های جلسه الف، هر از گاه در جلسه ب هم شرکت کنند. گیرم حالا در برخی جزئیات اختلاف سلیقه هم داشته باشند.

حدیث را دوباره بخوانیم. تواصل یعنی رفت و آمد؛ همین! قرار نیست بیش از این اتفاقی بیفتد.

به نظر شما این کار، خیلی سخت است؟!