چشم چرانی، فعل حرامی است که در نتیجه ضعف ایمان صورت می‌پذیرد و راه حل اساسی در رفع این بیماری تقویت فضایل الهی و رعیات تقواست. مسلماً اگر متربیان با فضای معنوی و الهی انس گرفته و ذکر و فکر آنها حرکت به سوی رشد و تربیت دینی باشد، جایی برای دیدنی‌های هوس آلود نمی‌ماند. اما از آنجایی که سرگروه نقش بسزایی در بوجود آوردن فضای دینی و معرفتی دارد، می‌توان راه‌کارهای زیر را برای رسیدن به آن پیشنهاد کرد:

1- ایجاد توجه و التفات به مسؤلیت چشم و اینکه عملکردش در قیامت مورد سؤال قرار خواهد گرفت.

2- توجه به پلیدی عمل و بیان آثار مخرب دنیوی و اخروی آن.

3- درک حضور و آگاهی خداوند متعال و ائمه اطهار از نگاه‌ها و انگیزه‌های درونی.

4- ارتقاء سطح حیا و عفت و غیرت در متربیان.

5- یادآوری مرگ و قیامت تا جایی که قلب آنها با این معارف انس بگیرد.

6- برگزاری جلسات معنوی و مناجاتهای الهی که باعث ایجاد محبت خداوند در قلب متربیان است چرا که مناجات شعبانیه محبت را عامل خارج شدن از معصیت شمرده است.

7- بازگویی سرنوشت زیبای، کسانی که چشم خود را از گناه پوشاندند.

8- تشویق و ترغیب افراد به گفتن ذکر الیه، مانند لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم چرا که این ذکرشیطان جنی را از انسان دور می‌کند (روایت از پیامبر (ص) بحار الانوار ج 95)

9- تشویق به ازدواج جوانان در هنگام وجود شرایط.

تذکر: برخی مربیان از داستانهای عبرت انگیز در خصوص عاقبت چشم چرانی استفاده می‌کنند که تا حدی که می‌تواند به بازدارندگی افراد کمک کند. لیکن باید توجه داشت که خود این امر موجب بدآموزی و تعلیم راه‌های فساد و انحراف نگردد. بهترین الگوی بیان انحرافات اخلاقی در قرآن کریم، سوره یوسف است که می‌بینید یک داستان عشقی را به ظریف‌ترین شکل بیان کرده و بدون اینکه زمینه انحراف و اشتباه را فراهم نماید، فضای توبه و تقوی و آثار آن را ترسیم می‌نماید.