مراحل تنبیه نوجوانان
در مواقع نیاز، وظیفه تنبیه و برخورد با نوجوان خاطی بر عهده مربی است و مراحل تنبیه از این قرار است:
الف) تذکر:
در تنهایی باشد.
بدون شوخی باشد.
صمیمی باشد.
با لحن دلسوزانه صورت گیرد.
امیرالمومنان علی(ع) می فرمایند: «نصیحت کردن در حضور جمع، سرکوفت است.»
ب) اخطار:
در تنهایی باشد.
بدون شوخی باشد.
لحن صمیمی نباشد.
لحن، بوی تهدید بدهد!
ج) تعلیق:
به این معنی که نوجوان از کاری که انجام می داده یا مسئولیتی که بر عهده اش گذاشته شده بر کنار شود. البته با دو شرط:
اخراج موقتی باشد.
به او امید برای بازگشت و جبران داده شود.
همچنین امیرالمومنان در این باب هم باز فرموده اند که: «هر گاه سرزنش کردی، جایی برای دوستی باقی بگذار.»
د) اخراج:
خارج کردن نوجوان از وظایف محول شده به او، با امید بسیار کم برای بازگشت، به این صورت که شخص احساس کند که شما به عنوان نیرو به او احتیاج دارید ولی مسئولیتی به او واگذار نکنید و در عین حال دلبستگی او را نسبت به گروه یا تشکل از بین نبرید.
درست است که هیچ کس را نباید دفع کرد، ولی بسیار واضح است که یک سیب آفت زده می تواند بقیه سیب های سالم یک جعبه را نیز به فساد بکشاند و اگر به داد بقیه نرسیم، همه آنها را از دست خواهیم داد. این جاست که مدیر می تواند با زیرکی خاصی، چنین نوحوانی را از بقیه جدا کند ولی او را دفع نکند. یعنی با محول نمودن مسئولیت های خاصی، او را از جمع دور کند یا به طور خصوصی با او قرار هایی بگذارد یا حتی روشی زیرکانه، او را با جمع دیگری که مناسب با اوست، آشنا و علاقمند کند.