طرح شهید بهشتی
جوانی فرصت تکرار ناشدنی ای برای انسان است. سن جوانی سن تثبیت سبک زندگی انسان است. در این سن انسان آینده، هدف و سبک رفتاری خود را مشخص می کند. رفتارهایی که از جوان سر می زند ثمره دو دهه تربیت اوست. جوانی سن شروع تربیت نیست، به معنای دیگر، سن تغییر شناخت و رفتار نیست بلکه سن پرورش و رشد خصلت های تثبیت شده خود اوست.
علاوه بر نکته فوق در یک بررسی آسیب شناسانه فعالیت های تربیتی به وضوح می بینیم، نوجوان به محض ورود به سن جوانی، اگر نتوانست خود را دخیل در فعالیت های مسجد کند، کم کم به فراموشی سپرده می شود. غالباً دانشجویان و افرادی که به بازار کار وارد می شوند در این سن خطیر پس از طی سالها حضور در گروه های مسجدی، توفیق حضور در برنامه ها و اتصال به مسجد را ندارند. جوان در سن حساسی از لحاظ رفتاری است یعنی سالها مربیان تربیتی زحمت می کشند تا نوجوان این مرحله حساس بلوغ و نوجوانی خود را طی کرده و به مرحله ثبوت مذهبی برسد اما به محض ایجاد مشغله تحصیل و شغل و عدم مسئولیت در مسجد، این جوان دقیقاً در لحظه ای که نیاز به اتصال به مسجد و برنامه های دینی دارد، از مسجد جدا می شود. لذا ضرورت ایجاب می کند که فکر و طرحی برای جوانان 19-25 سال مسجدی شود تا بتوان نگاه مستقل و ویژه ای جهت انتقال معارف و مسائل تربیتی آموزشی به آنها داشت.
علاوه بر این نباید به جوانانی که مسئولیتی تربیتی اجرایی در مسجد به عهده می گیرند نگاه ابزاری داشت. یعنی این افراد وسیله ای هستند تا نوجوانان بیشتری به مسجد بیاید. این نگاه یک نگاه ناقص تربیتی است. چرا که این نگاه منجر می شود به این مطلب که من مربی به اندازه ای به ایشان محتوا بدهم که نیاز نوجوانان تحت نظر ایشان است و این افراد دیگر بهره ای از معارفی که خود در این سن به آنها نیاز دارند نمی برند. لذا لازم است طرح و برنامه ای مستقلاً به این جوانان عزیز تنظیم گردد.