چرا شهید مطهری؟! (3. سطح علمی شهید مطهری)

نقل است در مدرسه‌ی فیضیه، هنگامی‌که امام خمینی(ره) به عنوان یکی از پایه‌های علمی و بزرگان حوزه شناخته می‌شدند، سال‌ها به یکی از حجره‌ها می‌رفتند و در آن جا برای چند نفر، درس خصوصی می‌گفتند. این مطلب بسیار قابل تامل است که فردی در حد مرجع تقلید، وقت گران‌بهای خود را صرف چند طلبه می‌کردند؛ آن هم نه زمانی کوتاه، بلکه سال‌ها به طور پیوسته، شخصا به حجره‌ی آنان می‌رفتند تا برایشان درس بگویند. شهید مطهری یکی از افرادی بود که با چنین کیفیتی در محضر امام درس خواند. به همین خاطر امام، بعدها ایشان را «حاصل عمر» خود خطاب کردند.

شهید مطهری، هم از لحاظ ابعاد علمی ‌و هم از لحاظ عمق دانشی، یکی از نوادر عصر حاضر هستند و کمتر کسی را می‌توان مشابه ایشان یافت.
یکی از نکاتی که ایشان را برجسته می‌کند، اساتید بزرگی است که در زمان طلبگی، از آنان بهره‌مند شدند.

چرا شهید مطهری؟! (2. اخلاص شهید مطهری)

اسلام به ما می‌فهماند که هر کاری، دو بعد دارد و تنها ظاهر و قالب آن، مهم نیست و علاوه بر آن، نیت نیز اهمیت دارد. بالاتر از این‌ها، آن چیزی که ماندنی است، ظاهر و شکل حرکات نیست، بلکه باطن و نیت‌هاست. از این رو اصل، نیت اصل است نه ظاهر. البته این دو، متمم و مکمل یکدیگرند و کار درست، بدون وجود ظاهر و باطن درست، محقق نمی‌شود. ولی به هر صورت، اصل و فرع را باید در نظر داشت. چیزی که از یک کار می‌ماند، نیت و هدف انجام آن است، وگرنه ظاهر و شکل آن، فقط مخصوص همان لحظه‌ای است که در آن اتفاق افتاده است. چون حرکت و زمان از یک جنس اند، هر دو رفتنی‌اند. چیزی می‌ماند که از جنس رفتنی‌ها نباشد؛ چیزی می‌ماند که بالاتر و فوق زمان باشد. نیت‌ها، فوق زمان است و می‌ماند.