در زمان پیامبر (ع) و امامان ، مردم مسائل دینی و احکام شرعی خود را از معصومین(ع) ، یا افرادی که آنها مشخص می کردند، فرا می گرفتند، ولی با شروع عصر غیبت امام زمان (ع) مردم نمی توانستند به صورت مستقیم احکام الهی را از معصوم(ع) دریافت کرده و به آن عمل کنند، در نتیجه برای فهم دین و فراگرفتن احکام دینی به سراغ عالمان «دین شناس» می روند.
مجتهد و فقیه
شخصی که با بهره گیری از علوم و دانشهای لازم به حدَی رسیده که می تواند وظایف و تکالیف دینی را از منابع آن استخراج نماید، «مجتهد» و «ففیه» نامیده می شود.
منابع و مدارک فقه
بخشی از برنامه های اسلام که وظیفۀ انسان را در میدان عمل مشخص می کند و شیوۀ درستکاری را می آموزد، احکام یا «فقه» نام دارد.
دو منبع اصلی و اساسی احکام و مسائل فقهی عبارت است از:
1-کتاب خدا (قرآن)
2-سنّت معصومین (ع)؛ یعنی، گفتار و کردار و امضا و تأیید آن.