سخنرانی حجةالاسلام انجوی‌نژاد در نشست فعالان فرهنگی کشور

مشهد مقدس ؛ فروردین 92

سؤال - با توجه به نامگذاری امسال به سال حماسه ی سیاسی، اولا از کدام کاندیدا حمایت می کنید؟
دوما نظرتان راجع به ائتلاف 1 + 2 چیست؟
و اینکه چرا اینقدر محتاط عمل می کنید در سیاست و صریح و روشن کاندیدای خود را معرفی نمی کنید؟

پاسخ - بحث محتاطی اصلا نیست. تا انتخابات ریاست جمهوری زمان زیاد مانده. من مخالفم با اینکه برادران یک گزینه را در ذهنشان قطعی کنند و دیگر نتوانند هیچ چیز دیگر را گوش کنند. گزینه ی محتمل را همه دارند.
وقتی آقای موسوی کاندید شد، خوشحال هم شدیم! گفتم آدم ارزشی است. ولی هرچه جلوتر رفت دیدیم اصلا یک چیز دیگر است! خیلی از آدم ها اینگونه هستند. اجازه بدهید، یک وقت یک موردی، خلافی، حسنی دیدی نظرت برگشت. کاندیدا را محتمل در ذهنتان قرار بدهید. «فبشّر عبادی الذین یستمعون القول»؛ شما هنوز قول ها را نشنیده اید که!
 بله بنده در ذهنم کاندیدای محتمل خیر الموجودین، با همین شرط -  دارم. باز هم می گویم خواهشا هرکسی را می خواهید حمایت کنید، مقدسش نکنید. بلایی که سر ریاست جمهوری قبلی آوردند، خود همین بچه های حزب اللهی آوردند اینقدر بزرگش کردند. مقدسش نکنید. در حد یک رئیس جمهور خیرالموجودین، یک گزینه ی محتمل در ذهنتان داشته باشید.
و اصلا شما فکر می کنید تبلیغات رک این مدلی چقدر جواب می دهد؟ جلسه ی دیروز آقای ولایتی جواب داد برای شماها؟
ببینید ما باید یک مقدار روی عقلانیت مردم کار کنیم. باید فکرها را راه بیندازیم. این که امثال بنده بیایند بگویند به این رأی بدهید، به آن ندهید که همان نگاه از بالاست که بنده با آن مخالفم.

برای مردم ارزش قائل باشیم، گرچه مردم برای ما ارزش قائل نیستند. خیلی از جوان ها، دانشجوها، دبیرستانی ها و .. وقتی می بینند نظرشان با ما مخالف است جبهه می گیرند. تخطئه می کنند : خودش را فروخت! چرا فکر می کنی هرکس با تو هم رأی نیست خودش را فروخته !؟

نکته ی دوم اینکه تأکیدی که آقا همیشه داشتند راجع به وحدت؛ خیلی وقت ها ما اگر بتوانیم کاری بکنیم که مردم اگر می خواهند به یک نقطه ای برسند، با کمترین تنش برسند. این را یک سیاست می دانم.
 یکی از مشکلاتی که الان در جامعه ی مذهبی ما وجود دارد، عدم آشنایی و اشراف این ها به سیستم تبلیغات است. یعنی کلا ما تبلیغات کردن بلد نیستیم! ما سعی می کنیم با تخطئه کردن خودمان را نگه داریم.
بعضی کاندیداها 24 ساعت دارند بقیه را نقد می کنند. آقا شما بیا خودت را اثبات کن! کاندیدای ریاست جمهوری یک ساعت و نیم صحبت می کند، مبانی یکی دیگر را نقد می کند. این یعنی ما بلد نیستیم خودمان را اثبات کنیم. فکر می کنیم باید با تخطئه ی دیگران خودمان را محفوظ نگه داریم. که مردم مجبور شوند بگویند همه که بدند، پس به این رأی بدهیم! این مدل، نه مدل اسلام است، نه مدل انقلاب است، نه نظر آقاست و نه انتخاب ماست.

شما بروید آمار کارشناسی بگیرید در سایت ها، ببینید چند درصد تخطئه است، چند درصد اثبات است؟ فکر کنم حتما به نتیجه ی 95 به 5 برسید!
مطلب سومی که من شما را به تفکر دعوت می کنم، این است که رئیس جمهور باید کاریزمای ریاست جمهوری داشته باشد. باید اینکاره باشد. دو سه باری که آقا در صحنه آمدند، روی اینکاره بودن رئیس جمهور تأکید کردند.
من هم آدم خوبی هستم! هم مبانی اعتقادی ام را در هزاران ساعت صحبت گفته ام، رو است، هم زندگی و خانه ام مشخص است، هم سابقه ی جبهه و جانبازی ام. می توانم رئیس جمهور بشوم !؟ رئیس جمهوری مگر شوخی است؟؟ دنبال آدم خوب نگردید. یک بحث های فلسفی راه می اندازند فکر می کنند ما گیج می شویم. صالح مقبول یا اصلح!! اصلا این حرف ها خودش سفسطه است. اصلح کسی است که اینکاره باشد مقبولیت هم داشته باشد. جزء شرایط اصلح بودن مقبولیت هم هست.
من بروم پیرمرد نورانی ِ حجةالاسلام  ِ متقی را از یک مسجدی بیاورم و بگویم این اصلح است! ولو اینکه مقبولیت ندارد ما باید دنبال این برویم!!
جزء شرایط اصلح کاردانی است.
آقای احمدی نژاد فرماندار مملکت بوده، بعد استاندار شده، بعد شهردار شده. یک کارنامه و سابقه ی این تیپی داشته که ماها رفتیم پشت سرش دویدیم. پشیمان هم نیستیم. آن زمان ما عمل به تکلیفی کردیم که عقلانی بود. پس دیگر به چه کسی رأی می دادیم !؟ کروبی؟؟ موسوی؟؟
بعد هم ثابت کردیم که ما با آدم ها هیچ عقد اخوتی نمی بندیم. آن زمان این تشخیص بود.
پس این عقلانیت خیلی مهم است.

و این نکته را بگویم خدمتتان، اولین بار است این را مطرح می کنم، چون بنده اصولا در بحث های این مدلی ورود پیدا نمی کنم. چون احساس می کنم تنش ایجاد می شود و عقلانیت لازم برای پذیرش بعضی بحث ها نیست.
خیلی برای ما حزب اللهی ها زشت است هرکسی آمد با 4 تا شعار از ما دلربایی کند. از پشت کوه که نیامده ایم! به این سادگی باید دلربایی از شما انجام بشود. شما خودتان پای کار هستید.
نگاه کنید این علَم هایی که ما این مدت زیرش سینه زدیم، همه شان یکی یکی خوابید. تا کی می خواهیم زیر هر علَمی که خوب شعار داد سینه بزنیم؟

فکر می کنیم، هرکسی احساس کردیم 1. حرف هایش خوب است / 2. سابقه اش خوب است /  3. کارایی اش خوب است / 4. ما هم این وسط یک سری گزینه های شخصی در ذهنمان هست؛
 می آییم پای کار و اثباتی کار کنیم. طرفداران کاندیداهایی که الان دارند کار می کنند هیچ کدام اثباتی کار نمی کنند. تعارف هم نداریم. فعلا همه دارند تخریبی کار  می کنند! درصد دارد، یکی بیشتر توانایی دارد، 20 درصد اثباتی کار می کند، 80 درصد تخریبی. یکی دیگر 99 درصد تخریب می کند، یک درصد اثباتش را هم فعلا دارد شعار می دهد.
اثباتی کار کردن یک هنر است. تخریب کار هرکسی است. بنابراین فعلا چون کار دست «هرکس» هاست، بیشتر دارند تخریبی کار می کنند. هنر اثباتی کار کردن؛ اینکه بیاییم گوییم برنامه ی من برای فرهنگ این است، برای ورزش این است، برای هنر این است، برای سیاست این است، برای مجموعه های فرهنگی - که یک بار هم ما را کنار هنر و ورزش جدی بگیرند! - این است. برای نظام این است، برای روابط خارجی این است.

حالا ان‌شاءالله می رسیم به آن فضا که این ها مجبور بشوند این بحث ها را بگویند. بعد آنجا انتخاب کنید. من تفاوت های خیلی محسوسی می بینم بین برخی از کاندیداهایی که بین ماها مشترکند! تعجب می کنم. فاصله ی بین برخی کسانی که ما آن ها را اصولگرا می دانیم، وحشتناک زیاد است. خب این بخاطر این است که ما حرف هایشان را گوش نداده ایم. پای صحبت بعضی هایشان که بنشینید می فهمید که طرف کاملا شوت است! یک کسی را رئیس جمهور کنیم که حداقل از ما بهتر بفهمد! کسی که من احساس کنم از من پایین تر است که به او رأی نمی دهم. چون اگر قرار بود این بتواند ریاست جمهوری کند، من هم می توانستم!
وقتی کسی را می بینید همه چیزش از شما پایین تر است که نمی توانید بگویید آدم خوبی است رئیس جمهور بشود.
و گزینه ی شخصی هم یعنی اینکه یک تشخیص شخصی هم آخر کار خواهید داشت.