سخنرانی حجةالاسلام انجوی‌نژاد در نشست فعالان فرهنگی کشور

مشهد مقدس ؛ فروردین 92

چند نکته ی فرهنگی را عرض می کنم. وقتی کسی می گوید من یک آدم فرهنگی هستم، این خودش یک سیاست است. یعنی در حقیقت بحث فرهنگی یعنی یک سیاستی که با جنگ نرم سیاست خودش را پیش می برد و هیچ آدمی نیست که از هیچ مقوله ی فرهنگی، مطمع سیاسی نداشته باشد.
چون در معنایی که ما برای سیاست در نظر می گیریم یعنی تاثیر بر اجتماع و جهان. حالا سیاسیون وارد کار فرهنگی بشوند مسئله ی خودشان است! ولی کسانی که کار فرهنگی می کنند حتما باید جزء فضای سیاسی؛ یعنی تاثیر گذاری بر جهان اطرافشان باشند و این وظیفه ی دینی، شرعی و انسانی ماست.
منتهای مراتب، اولش بر می گردد به اینکه نهادهای مردمی، در این تاریخ و دوره ای که حداقل بعد از جنگ در کار فرهنگی بوده ایم و جنگ سخت را به جنگ نرم تبدیل کردیم،
در این فضا ما تشکل هایی هستیم که دقیقا فقط کولی دادیم! کولی دادیم به این معنا نیست که اجر کارمان سر جایش محفوظ نبوده، نه. تشکل هایی هستیم که در برهه های سیاسی از ما استفاده کرده اند. این استفاده بعضی جاها حسن است و بعضی جاها سوء. نمی شود بگوییم هر سیاسی که آمد از تشکل های فرهنگی استفاده کرد، سوء استفاده بوده. بستگی به نیت آن شخص دارد. ولی تاریخ این را نشان داده. همین اجتماع الان شما هم همین را نشان می دهد. اگر انتخاباتی نبود، احتمالا مشهدی هم نبود و جلسه ای هم نبود.

بعضی جاها ما تحت سوء استفاده قرار گرفتیم و به این دلیل، گاهی حسن استفاده از ما هم شبهه ناک می شود. این مشکل بزرگش بر می گردد به خود ماها. یعنی خود تشکل های فرهنگی اجازه ی این قضیه را می دهند.
مرعوب و مفتون بودن ما نسبت به آدم های سیاسی. در حالیکه بار اصلی انقلاب و فرهنگ را ماها داریم به دوش می کشیم، و تمام آن شهرت و رسانه ای که در اختیار سیاسیون است، مدیون شماهاست، ما همیشه مفتون و تحت سایه بودیم و این بر می گردد به خود ما.
به یکی از دوستان عرض کردم هرچه تشکل در کشور تشکیل بشود و بخواهد به مجموعه های فرهنگی سرویس بدهد، بنده هستم و شما هم باید باشی.
ماها شده ایم مثل بدحجاب ها ! تا قبل از انتخابات و راهپیمایی ها همه دوستشان دارند و مصاحبه می گیرند، بعداز آن، اولین کسانی که در لبه ی تهاجم متدینین قرار می گیرند همین بدحجاب ها هستند!
به محض اینکه کار سیاسیون با تشکل های فرهنگی تمام می شود، اولین مجموعه ای که همان اول کار سرشان را می بُرند خود شماهایید! شک نکنید. چرا؟ تقصیر خودمان است. ما در کشور روی هم 40 - 50 میلیون مستمع داریم. در اوقاتی که هیچ کس دستش نمی رسد ما 40 - 50 میلیون در دهه محرم و در مساجد و .. داریم، تشکل ها دست ماست و ماها کوچکترین محلی از توجه نداریم در سیستم سیاسیون مملکت. داریم می بینیم.
آنقدری که مربی تیم فوتبال استان سرش بالاست، شما سرتان بالا نیست. این از ضعف ماست.
این دور هم جمع شدن ها خوب است، ولی فقط جمع شویم !؟
اگر شما در همین یکی دو روزه، در جلسات و کارگاه های دیگرتان، به این نتیجه رسیدید که 10 نفر از این جمع حاضر بیایند، [از خود این جمع، نه کسی که چندین مشغله ی دیگر دارد و مسئولیت دیگری را بخواهد از سر تعارف قبول کند! ] در دولت بعدی - هرکس می خواهد باشد - یک جایگاه برای خودتان بگیرید. حالا یا از مسیر مشعر می خواهید این جایگاه را بگیرید، یا از مسیر خاتم، یا از مسیر کانون مداحان سپاه؛ از هر مسیری.

ما 100 تا تشکل برای جمع کردن هیئت های مذهبی داشته باشیم که می تواند بهشان سرویس بدهد و هرکدام از یک قسمت از بدنه ی نظام بهشان تزریق بشود، ما باز هم کم داریم! تشکل های فرهنگی باید به همه جای نظام وصل باشند. به قسمت نظامی باید وصل باشند، به قوه ی مجریه، به قوه ی مقننه و .. .
 تشکل های فرهنگی با اینهمه بُردی که دارند باید یک نماینده ی رسمی در کمیسیون فرهنگی مجلس داشته باشند. که بروند با این شخص جلسه بگیرند که ما مطالبات‌مان از مجلس و قوه ی مقننه این هاست. این چیزی است که ما دنبالش هستیم.
اینکه دور هم جمع شویم، اردویی باشد، مجله و بسته های فرهنگی بزنیم یا احیانا پولی تزریق شود، من این ها را کار تشکیلاتی نمی دانم.
اینکه کسی هرچقدر می خواهد به یک تشکل پول بدهد و کمک کند خوب است و استقبال می کنیم، ولی تشکیلات این نیست. تشکیلات یعنی یک راهکار قانونی ِ ملزم در نظام جمهوری اسلامی برای تشکل ها. که ما از اول دنبالش بودیم.

هرجا جمع شویم حرفهایمان را می زنیم. بنده اصلا قائل به اختلاف نیستم، قائل به کثرتم. هرچه بیشتر مجموعه هایی در کشور باشند که بتوانند تشکل های فرهنگی را سر و سامان بدهند، خوب است. و خواهشم این است هرجایی بودید اثباتی و ایجابی کار کنید.
اینکه فقط بنشینیم نقد کنیم فایده ندارد. 4 نفر که دور هم جمع می شویم، بنظر می رسد یک موقعیت است. موقعیتی که می توانیم حسن استفاده را از آن ببریم.

برنامه ای باشد، چند نفر بیایند بگویند شورای عالی این مجموعه ها هستیم. از کسانی که پای کار باشند. لازم نیست خیلی استاد و ملا باشد! اتفاقا بنظر من هرچه بیکارتر باشد مثمرثمر تر است! چون می خواهد بدود. نمی خواهد که برود در حوزه از طرف تشکل کرسی تدریس بگیرد! یک بچه بسیجی باشد که پای این کار بدود. زبانش را داشته باشد، بتواند مطالبه گری کند، و ارتباطش با مجموعه سریع قوی شود. یک روابط عمومی باشد، نظرات را بگیرند و فوری وصل کنند.