مربیان تربیتی همواره برای طرح مباحث آموزشی در گروه ، با دو سؤال اساسی مواجه اند:

اول آنکه "چه بگویند؟ "

دوم آنکه "چگونه بگویند؟"

در علوم حوزوی از سرفصل های، احکام، اخلاق و اعتقادات با عناوین فقه اصغر، فقه اوسط و فقه اکبر نیز یاد می شود. این سه مقوله در واقع سه شاخه اصلی آموزش شریعت آسمانی اسلام می باشند که بدون شناخت آن، التزام عملی به اسلام ممکن نخواهد بود.

بر این اساس تأمل اول پیرامون انتخاب موضوع برای طرح در گروه های تربیتی آن است که بسته پیشنهادی شما برای گروه، حتماً شامل احکام، اخلاق و اعتقادات باشد، اما میزان و نوع آن بستگی دارد به جنسیت، رده سنی و سطوح مختلف متربیان.
تأمل دوم در این خصوص به این نکته اشاره دارد که هر چند نظرسنجی و نیاز سنجی از مخاطب یکی از راه های صحیح انتخاب موضوع در جلسات گروه می باشد اما به چند دلیل نمی توان تنها با استناد به آراء متربیان، موضوع جلسه را تعیین کرد.

اول آنکه بسیاری از جوانان و نوجوانان تحت تأثیر جو حاکم بر جامعه قرار گرفته و ذائقه شان به نیازهای کاذب گرایش پیدا کرده است،به عنوان مثال در بسیاری از گروه ها، نتایج نظرسنجی پیرامون انتخاب موضوع، حاکی از آن است که متربیان از همه بیشتر به طرح موضوع "ارتباط دختر و پسر" علاقه مندند. این در حالی است که اولاً این مسئله اولویت اول زندگی آنها نبوده و بسیاری از آنها اصلاً با آن مواجه نیستند. ثانیاً در اسلام "روابط دختروپسر" قابلیت طرح را به عنوان یک موضوع آموزشی ندارد بلکه آنچه باید در این خصوص به مخاطب آموزش داد "حریم محرم و نامحرم" است.

دوم آن که در بسیاری از موارد اگر مربی نسنجیده به انتخاب موضوع اقدام نماید ممکن است طرح آن موضوع در گروه جنبه آموزشی و ترویجی پیدا کند، مثلاً در قالب معرفی نمادهای شیطان پرستی به این امر گرایش پیداکنند. 

در نهایت تأمل مهم و اساسی آخر پیرامون طرح موضوع در گروه های تربیتی، توجه و دانستن این مطلب است که معارف عموماً به دو شاخه اصلی تقسیم می شوند :

دسته اول- معارف رو بنایی از قبیل احکام و سایر دستورات عملی دین مبین اسلام
دسته دوم- معادف زیربنایی  شامل اعتقادات و مسائل مرتبط با جهان بینی و ایدئولوژی اسلامی.

دلیل اینکه بعضی از جوانان به محض ورود به دانشگاه با القاء اولین شبهه در دین شان متزلزل شده و دچار تردید می شوند آن است که اکثر مربیان تربیتی نسل جوان و نوجوان تنها به انتقال و آموزش معارف روبنایی می پردازند و از معارف مهم و اساسی زیربنایی غافل مانده اند.

البته لازم به یادآوری است از آنجا که انتقال معارف زیربنایی نیازمند مطالعه زیاد، فهم عمیق و آشنایی با آموزه های دینی است این مهم از عهده بسیاری از افراد بر نمی آید.

به هر حال طرح مسائلی همچون : اثبات ولایت فقیه، فلسفه تشکیل حاکمیت اسلامی، مهدویت و آخر الزمان، پاسخگویی به شبهات و امثال آن را می توان در کنار اصول اعتقادات و مبانی اعتقادات و مبانی اعتقادی شیعه در ردیف معارف زیربنایی قرارداد که پرداختن به آن در گروه های تربیتی ضرورت دارد.