هنگامى که مى خواهیم با متربی ارتباط برقرار کنیم ، باید بدانیم او در چه حالى است و در چه موقعیتى از جهت روحى و روانى قرار دارد؟ آیا در وضعیت هیجانى است ، در حال خشم و غضب است ، در غم و اندوه به سر مى برد و یا در حالت سرور و شادى و سرشار از خوشحالى است ؟

شناخت موقعیت فعلى متربی کمک بزرگى در نحوه برقرارى ارتباط با وى مى کند. اگر توجهى به این حالتها نداشته باشیم و یا به آن دقت نکنیم در برخورد اولیه و ارتباط با نوجوان در اوج هیجانات و احساسات شدید خود به سر مى برد و با سرعت از کنار ما مى گذرد، گوش به حرف کسى نمى دهد و به هیچ وجه حرفهاى ما را نمى پذیرد؛ در این حالت ما به سادگى نمى توانیم با وى ارتباط برقرار کنیم .

وقتى متربی با حالت عصبانى و احساسات شدید و هیجانى در مقابل مربی ر و یا سایر اعضاى گروه قرار مى گیرد، برخورد در چنین موقعیت کار ساده اى نیست ، مهارت مى خواهد. اگر به این حالت توجهى نشود و موقعیت روحى و عاطفى او نادیده گرفته شود، بهترین پیامها و رساترین گفته ها با مقاومت و بیزارى او رو به رو مى گردد. کافى است در بین پیامهایى که براى ایجاد ارتباط رد و بدل مى شود یک پیام اشتباهى داده شود، در این صورت تمام نظام فکرى و روانى نوجوان به هم مى ریزد، موجب عکس العملهاى شدید و نامتعادل او مى گردد و در نتیجه ، موفقیت ارتباط را متزلزل مى سازد.
باید در این حالت ، وضع او را کاملا درک کنیم ، خود را به جاى او بگذاریم و فضاى فکرى خود را در حد او تنزّل دهیم.
تا بتوانیم احساسات او را درک کنیم . در این موقعیت ، زمان امر و نهى ؛ زمان ارزیابى ، قضاوت ، انتقاد، راهنمایى و هدایت نمى باشد و زمان درخواست و اظهار انتظارات و توقعات از وى نیست ، بخصوص اگر خیلى عصبانى شده باشد. در این حالت ، او به چشمش مى بیند و نه گوشش مى شنود. هر گونه ارتباط کلامى با عکس العمل تندى از طرف او رد خواهد شد. گاهى اوقات ، سکوت گویاتر از کلام است.