کم‌رویی در بین کودکان بسیار شایع است و بسیاری از والدین را نگران می‌کند که چه‌طور با این مسأله کنار بیایند به همین دلیل، برای حل این مشکل، قدم اوّل، شناسایی علّت یا عوامل آن است، به همین منظور، ما در ابتدا علل کم‌رویی را ذکر می‌کنیم. 

متخصّصانی که در این زمینه کار می‌کنند، علّت کم‌رویی را عواملی مانند؛ ژنتیک، پیوند نه‌چندان محکم عاطفی بین والدین و کودک و فراگیری ضعیف مهارت‌های اجتماعــی و انتقاد یا تمسخر مدام اولیا و اطرافیان مانند خواهر و برادر و دیگران می‌دانند. 

کم‌رویی و گوشه‌گیری در کودکان، غالباً با کناره‌گیری از موقعیت‌های اجتماعی مثل؛ مدرسه، میهمانی‌ها یا حضور در جمع دوستان همراه است. این کودکان سعی می‌کنند که محیط اجتماعی خود را به کسانی که خوب می‌شناسند، محدود سازند. آن‌ها معمولاً در خانه با این مشکل مواجه نیستند و یا حتی بالعکس، در خانه شلوغ و پر سر و صدا نیز، هستند.
این کودکان به علّت تماس‌های اجتماعی محدود، مهارت‌های متناسب با سنّ خود را یاد نمی‌گیرند و همین مسأله در سنین بالاتر، مشکلات بزرگ‌تری را برای کودک ایجاد می‌کند. 

البته، کم‌رویی در کودکان، بر خلاف سایر مشکلات رفتاری، ظاهراً رفتاری آزاردهنده نیست، نه برای خانواده و نه محیط مدرسه و حتی گاهی نیز، به عنوان یک حسن از آن یاد می‌شود. امّا، متأسّفانه استمرار این اختلال رفتاری است که در بسیاری از مواقع مانعی برای شکوفایی قابلیت‌ها، خلاقیت‌ها و ایفای مسئولیت‌های کودک در آینده می‌شود. کودک کم‌رو فقط به خود توجه داشته و از مواجه شدن با دیگران دچار ترس و نگرانی می‌شود. این حالت گاهی به قطع ارتباط و گاهی به ارتباط ناقص تبدیل شده و موجب آزار فرد کم‌رو می‌شود و کم‌کم اعتماد به نفس وی کاهش یافته و دچار مشکلات دیگر رفتاری نیز، خواهد شد.
بنابراین، پیش‌گیری، شناسایی و درمان کم‌رویی امری بسیار مهم است چون، این اختلال با گذشت زمان، پیچیده‌تر و درمان آن مشکل‌تر می‌شود. بنابراین، اگر شناسایی زودتر انجام گیرد، درمان نیز، سریع‌تر خواهد بود. 

درمان:
توصیۀ ما برای درمان چنین کودکانی این است که اجازه دهند تا فرصت اظهار نظر کردن، گفتگو، صحبت و دفاع از خود را بیابند و در محیط خانواده و حلقه بدون قید و شرط فضای گرم و صمیمی را برای ابراز وجود احساس کنند.

نباید این اختلال را با مطرح کردن در حضور دیگران تقویت کنید چراکه، عنوان کردن خجالتی بودن کودک نزد دیگران موجب به‌وجود آمدن یک باور و تلقین غیرمنطقی و افزایش این مشکل می‌شود، در عوض باید این مشکل را نزد او بسیار کوچک و معمولی نشان داد و آرام‌آرام و به‌طور غیرمستقیم، او را به میان جمع ببرد. واگذاری مسئولیت‌های کوچک و در حدّ توان در بین جمع، مقایسه نکردن کودک با دیگران، عدم حمایت افراطی ، عدم ترحّم و پشتیبانی زیاد از او و... می‌تواند هرچه سریع‌تر فرد کم‌رو را در کاهش این اختلال یاری دهد. برای درمان بهتر، باید به کودک روش‌های برخورد صحیح با شرایط و موقعیت‌های مختلف را آموزش داد و کوشید موقعیت‌های آزمایشی جهت تمرین آموخته‌هایش فراهم شود.

توانمندی‌های جسمانی و استعدادهای کودک را باید تقویت و از آن توانمندی‌ها در جمع استفاده کرد. باید از او خواست با پدر و مادر و دیگران ارتباط چشمی برقرار کند و مربی در حلقه با استفاده از این روش هم اثر آن را به او نشان دهد و هم، به‌کارگیری آن را به او یاد می‌دهد. هم‌چنین باید کودک را در کلاس‌های مهارتی یا هنری، ورزشی و... شرکت داد و زمینۀ فعالیت او را در کارهای گروهی و اجتماعی فراهم ساخت. هم‌چنین باید با صمیمیت از کودک خواست تا احساساتش از جمله شادی، غم، عصبانیت و تنهایی‌اش را بازگو کند و اگر از لحاظ عاطفی، لطمه دیده و یا ترسیده است، با او هم‌دلی کرده و هیچ‌گونه مانعی را برای بیان احساساتش به‌وجود نیاورد. مسئولیت های ساده،  افزایش ارتباط کلامی در جمع، از جمله عوامل بهبود بخشیدن به این اختلال است.